Op 22 april 2014 kreeg ik na een lange tijd met mijn gezondheid te hebben gekwakkeld de diagnose Hodgkin stadium 3. Nadat ik al wat research had gedaan had ik mezelf met behulp van dr. Google deze diagnose al gegeven, toen ik de officiële diagnose kreeg kwam dit dan ook als bevestiging van wat ik al dacht. Door mijn ervaringen met kanker binnen mijn familie was ik een hoop onwetendheid wat betreft deze ziekte al kwijt: er is nooit door mij heen gegaan “waarom ik?” Ik heb juist altijd gedacht “waarom ik niet?”.
Ik ging een traject in van 12-16 chemo kuren. Ik kreeg toen ik over de helft van mijn behandelingen was te horen dat ik “refractair” was (de behandelingen sloegen niet aan). Ik ben toen een zwaarder traject in gegaan met heftigere chemokuren en uiteindelijk een stamceltransplantatie, een reeks bestralingen is was mij uiteindelijk in augustus 2015 in remissie heeft gebracht.
Buiten het controleverlies zijn de bijwerkingen van de chemo, zoals het haarverlies ook een “dingetje”. Ik heb dit zelf altijd als bijzaak gezien, je ontkomt er in de meeste gevallen niet aan als je aan de chemo moet en het hoort er dus, helaas bij. Toch maken bijwerkingen als deze het er niet makkelijker op, je voelt je niet alleen ziek, je uiterlijk bevestigt ook nog eens dat je ziek bent. Gelukkig zijn er tegenwoordig hele mooie en goede oplossingen om deze bijwerkingen te camoufleren, alhoewel het nadeel is dat je voor een “beetje mooi haarwerk” wel meteen een vermogen neer kan tellen. Ik was in de positie om tijdens mijn ziektetraject 6 mooie haarwerken te kunnen verzamelen (waarvan 1 medisch haarwerk en de rest allemaal via de afroshop) want “Hey! Als je er dan toch aan moet dan kan je er maar beter het beste ervan maken en lekker experimenteren met verschillende looks!”
Nadat mijn eigen haar weer terug begon te groeien belanden mijn haarwerken thuis op de plank, gelukkig had ik ze niet meer nodig, maar zonde want heeft alles bij elkaar toch een astronomisch bedrag gekost en bovendien had ik van 2 van de 6 haarwerken maar écht gebruik gemaakt. Ritueel verbranden was een optie maar ik heb ze bewaard omdat het vertrouwen in mijn lichaam nog niet op dusdanig niveau was dat ik ze weg durfde te doen (want, stel dat ik ze nog nodig zou hebben) en omdat ik er wellicht ooit een ander mee zou kunnen helpen. Helaas, zijn er in de afgelopen tijd te veel mensen in mijn omgeving geweest die ook met kanker te maken kregen, maar niemand die ik een plezier kon doen met mijn haarwerken. Het is toch iets heel persoonlijks en moet maar net bij je passen!Gelukkig kwam ik via een krantenartikel bij Hair4her terecht, een prachtig initiatief! Ik wist meteen dat dit een goede bestemming was en ik mijn haarwerken hieraan wilde doneren. Ik hoop dat ondanks de nare omstandigheden mijn haarwerken wellicht het leed wat kunnen verzachten en iemand er
op deze manier blij mee kan maken! Ik ben blij dat dit op mijn pad is gekomen, dat ik eindelijk afscheid heb kunnen nemen van mijn haarwerken en dit stukje voor mezelf ook af kan sluiten. “Hakuna matata” heb geen zorgen, zorg maar dat je geniet!