Het verhaal van Lieke

In april 2017 werd er bij mij een T-Cellymfoom gevonden, ik liep toen al een tijdje bij de dermatoloog in het Deventer Ziekenhuis omdat we dachten dat ik ontstoken eczeem had op mijn bil, na verschillende tabletten en zalfjes werd deze plek een grote open pijnlijke wond en besloot de dermatoloog een biopt te nemen. De uitslag daar van had niks met exceem te maken, ik had kanker. Non Hodgkin  T-Cellymfoom (een vorm van lymfeklierkanker).

Op dat moment besefte ik totaal niet wat er aan de hand was en ging naar huis met het idee dat het vast allemaal mee zou vallen. Een  paar weken later had ik mijn eerste gesprek met de Hematoloog in het Deventer Ziekenhuis. Ik was zo zenuwachtig, samen met mijn ouders werden we binnen geroepen. De diagnose werd bevestigd. Ik bleef heel rustig. Ik luisterde en stelde veel vragen. Toen ik vroeg of ik kaal zou worden en het antwoord daarop ja was, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik wou alles onder gaan maar alsjeblieft, niet mijn lange blonden haren er af.  Helaas was dit wel wat me te wachten stond.

Eenmaal thuis belde mijn ouders de familie, mijn school, huisarts etc. Ik belde mijn vriend, werk, stage en vriendinnen. Omdat ik gelijk de volgende dag begon met allerlei onderzoeken zoals een beenmergpunctie en de PET-CT scan ben ik meteen gestopt met stage lopen , school en werken.

Er moest van alles geregeld worden maar het enige waar ik me druk om maakte, mijn haar. Ik begon informatie op te zoeken over haarwerken, ik wou een haarwerk van echt haar , blond, die op mijn eigen kapsel leek. Ik had al wel besloten om de helft van mijn eigen haar af te knippen, tot op mijn schouders, zodat ik kon wennen aan het “korte kapsel”.

Na lang googelen, mailen en bellen had ik het voor elkaar, ik kon pruiken gaan passen. Dit ging niet helemaal zoals ik gehoopt had. Ze hadden alleen maar bruine of zwarte pruiken, heel kort geknipt, totaal niet wat ik zocht. Ik barstte in tranen uit. Uiteindelijk heb ik uit boekjes modellen uitgekozen in mijn eigen kleur haar, deze zijn voor mij besteld.

Ondertussen was het tijd voor de eerste chemokuur, er was mij verteld dat naar ongeveer 15 dagen mijn haar zou uitvallen. Een paar dagen na de chemo liep ik met mijn vriend door de stad , ik had een beetje het gevoel alsof iemand constant aan mijn haar zat te trekken, ik haalde mijn hand door mn haar en ja hoor, ik had dikke plukken haar vast, dat was even slikken…

Mijn moeder heeft toen de kapster gebeld, ik weet niet precies hoeveel dagen het duurde voor dat ze kwam maar ze kwam bij ons thuis om mijn haar er af te halen. Dit was super moeilijk en emotioneel. Toen de tondeuse mijn blonde lokken eraf maaide heb ik niks anders gedaan dan huilen. Gelukkig waren mijn moeder en mijn 2 beste vriendinnen erbij om me te steunen. Toen de kapster klaar was en  ik in de spiegel keek werd ik overstuur, wie was dit?! Ik leek niet eens meer op mezelf, ik leek wel een jongen… 

Gelukkig kreeg ik veel goeie reacties op mijn korte coupe en kon ik die middag mijn pruik ophalen, wat was ze mooi! Precies echt precies zoals mijn eigen haar.

Hoe graag ik ook een haarwerk wou en hoe mooi ze ook was, ik heb haar niet gedragen. Door het warme weer in de zomer en hoe ziek ik telkens was van de chemokuren voelde een mutsje of niks op mijn hoofd fijner.

In september, een paar dagen voor mijn 20ste verjaardag, kreeg ik te horen dat de kanker niet meer actief is. Mijn haar groeit nu als kool en rock ik een pittig kort kapsel. Niet blond. Bruin.. maar oke , haar is haar.

Ik heb besloten mijn haarwerk te doneren omdat ik zelf heb ervaren hoeveel rust een haarwerk kan geven, wetende dat je niet kaal door het leven hoeft te gaan, dat je er niet ziek uit ziet en mensen je niet aanstaren alsof je van een andere planeet komt (want dat doen ze..).

Ik heb haar nooit gedragen maar ik ben dankbaar dat ik haar had en ik hoop dat ze andere meisjes/vrouwen blij kan maken.

Lieve Esther, dankjewel dat jij je met hair4her inzet voor vrouwen die zich onzeker, niet vrouwelijk, niet zichzelf voelen terwijl ze vechten voor hun leven. Dankjewel dat ik mijn haarwerk aan jou heb mogen doneren, wetende dat je hier veel meisjes/vrouwen blij mee gaat maken.

Liefs, Lieke.