Zo inmiddels is het alweer een paar weken geleden dat ik mijn pruik geschonken heb aan Hair4Her.
Hierbij deel ik graag mijn verhaal met iedereen dus bij deze….
Het begon allemaal op een ochtend in Februari het jaar 2014, Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik zat bij mijn moeder in de auto we waren wat aan het praten tot dat ik een bultje voelde rechts in mijn hals, ik deed de zonnen klep naar beneden werd helemaal warm van binnen en ging nogmaals voelen en kijken, WHAT WAS DIT?! Zo goed als mijn moeder mij kent vroeg zij vrijwel gelijk wat er aan de hand was?! Ik voel een bultje zei ik…. Waarop mijn moeder natuurlijk antwoorden Ach dat zal wel gewoon een spiertje zijn niks engs.
Maar er hield bij nog meer bezig die maand, ik werd niet ongesteld, oke tuurlijk we waren inmiddels bezig voor een tweede kindje NIET wetende dat het in 1x raak zou zijn. Maar dat bultje bleef door mijn hoofd heen spoken, niet ongesteld maar 3 negatieve testen in mijn handen gehad, en dan nog dat bultje. De volgende dag had ik in de ochtend nog een test gedaan en ja hoor dik twee strepen IK was zwanger allerlei emoties speelde er door mijn hoofd heen ik was natuurlijk HARSTIKKE blij maar tegelijkertijd ook HARSTIKKE bang wand dat bultje zat nog steeds in mijn hals niet wetende wat het was?!
Toch maar de stap gemaakt om naar de dokter te gaan van die tijd kan ik mij niet zo heel erg veel herinneren alleen maar dat ik door gestuurd werd naar de oncoloog hij even wat gevoelt heeft en bloed heeft laten prikken inmiddels wist ik natuurlijk dat ik zwanger was (5,5 week) dit ook gemeld het is dan niet verstandig om onder een scan te gaan vanwege de stralingen.
Het was spannend die week ik moest wachten op de uitslag van mijn bloed ik belde op een maandag ochtend naar het ziekenhuis maar de assistente wilde of mocht mij niks vertellen uiteindelijk belde de arts mij zelf op en in mijn bloed was niks te zien. Ik kon wel een gat in de lucht springen IK was dus NIET ziek.
Die dag heb ik een grote schoonmaak gehouden in mijn huis niks kon mij klein krijgen dat bultje dat zal wel niks zijn hoppataa genieten van mijn zwangerschap kon ik nu. Ik had het los gelaten mijn zwangerschap verliep goed tot dat ik zo rond de 36 weken was ik kreeg vanuit het niets heftige jeuk over mijn hele lichaam maar vooral mijn handen en voeten, ik krapte mij helemaal stuk zelfs s’nachts werd ik er wakker van, toch maar even contact opgenomen met de verloskundige Kirsten kreeg ik aan de lijn, Maak je maar geen zorgen werd mij verteld dit komt vaker voor in de zwangerschap we gaan even bloed afnemen bij je het kan zijn dat je gal zuren zouten verhoogt zijn. Bloed geprikt en inderdaad ik had verhoogde waardes overgedragen aan de gynaecoloog werd mij verteld dat ik vrij snel zou moeten bevallen het zou voor zowel de baby als voor mij niet goed zijn om hem langer in mijn buik te houden. Dit hoorde ik op 19 Oktober 2015 en ik was 5 November 2015 uitgerekend ik zat dus al in de veilige zone om mijn kindje ter wereld te laten komen hij zou inmiddels voldragen zijn. Maar toen de gynaecoloog ging voelen bij me had ik nog helemaal NOP ontsluiting , ik had uiteindelijk mijn keuze laten vallen op 22 oktober dat ik nog even drie dagen van mijn buik kon genieten en de jeuk zou laten voor wat het was het zou immers toch verdwijnen na mijn bevalling.
Op de terug weg in de auto voelde het toch niet goed ze zeggen hoe langer de baby blijft zitten hoe meer risico’s zowel mijn kindje als ik konden oplopen. Weer terug gebeld en veranderd. Ik stond ingepland op 21 Oktober 2015.
De dag van 21 Oktober was aangebroken wij moesten ons om half 8 melden en ik zou aan de CTG gelegd worden. Iedereen maakte het nog goed ons zoontje mijn man de kraamverzorgster en ik. Na een bevalling van 6 uur was ons kleine kereltje Sunnery Shane geboren gezond en wel prachtig is ie. Met mij was alles goed gegaan ik mocht zelfs naar huis na een paar uurtjes.
We gingen weer verder met het normale leven net bevallen de jeuk zou weg moeten zijn maar die werd alleen maar erger inmiddels was dat kleine bultje in mijn hals geen klein bultje meer maar echt een enorm gezwel geworden, ik liep alleen nog maar met col sjaals om zodat niet iedereen naar die bult hoefde te kijken. De jeuk was niet te harde, ik kon op gegeven moment niet eens meer onder een warme douche staan me huid stond gewoon in de brand. Inmiddels zitten we nu in de maand Februari het jaar 2016 Sunnery is inmiddels 4 maandjes oud. De jeuk was nog niet weg het werd eigenlijk alleen maar erger, En die bult die bleef ook zo enorm groot! Ik kwam op een door de week ze dag de tante van mijn nichtje tegen, zij zag de bult door mijn col sjaal heen komen en vroeg aan mij of ik ook een vergrote schildklier had ( die had zij namelijk ook gehad) ik zeg is dat zo zou dat het zijn ik weet niet wat het is? Ik bedoel het begon met een klein bultje uit gegroeid tot een enorme boos doener maar de arts vertelde mij een jaar geleden toen het allemaal net begon dat er niks te zien was in mijn bloed?!
Ik meteen de dokter gebeld ik dacht nog bij mezelf als het een verdikten schildklier is dan krijg ik medicijnen en ben ik hoop ik overal vanaf.
Ik deed mijn sjaal af bij de dokter en eerlijk waar ze schrok er behoorlijk van haar woorden ( jeetje dat is wel heel heftig dit heb ik nog nooit eerder mee gemaakt in mijn praktijk.) ze ging voelen en dingen aan mij vragen TUURLIJK had ik ook al op internet gekeken naar symptomen die te maken hebben met KANKER maar ook die symptomen zeggen dus niks ik bedoel er staat bij dat je het bultje als hij soepel is en je hem tussen je vingers heen en weer kunt schuiven dat het meestal niks ernstigs is wand kanker zit meestal vast en is niet soepel. Bij mij kon ik hem gewoon heen en weer schuiven en indrukken. Zij ging overleggen met de andere dokter en die zij toch wel gelijk door te sturen naar het ziekenhuis. Ik zou echo’s krijgen gesprekken etc verschillende echo’s gehad het was een raadsel niemand wist wat het nou precies zou zijn ik werd gebeld door mijn dokter ik hoefde niet te schrikken maar werd wel naar een oncoloog door gestuurd. Aardige man maar Back To The Reality. Ook hij ging weer wat onderzoeken bij mij doen, vragen stellen, voelen, Ik mocht gauw uit de kamer maar hij liep meteen naar de assistenten hij wilde met spoed een operatie gepland krijgen, Nou en dan leef je in een roes je wordt geleeft je weet niet wat er aan de hand is maar het klinkt allemaal niet al te best. Ik die altijd bang was voor ziekenhuizen moest nu alleen in een operatie zaal liggen een narcose krijgen maar ik heb alles wel gedaan omdat het MOEST. Zenuwslopende week was die week op het wachten van de uitslag inmiddels was ik met mijn man en beide kids weer bij mijn ouders in huis ingetrokken.
Ik moest op gesprek komen nouja toen begon alle ellende, Hij zij het vrijwel meteen Shannon je hebt kanker en dat mooie koppie met haar dat gaat er ook af. De rest heb ik eigenlijk helemaal niet meer gehoord van wat hij gezegd had, huilen dat was toen het enigste wat ik kon boos zijn; WAAROM IK?! Waarom hebben ze dit niet een jaar geleden gezien toen ik hier ook was?! Zijn antwoord daarop was dat het misschien in een zo vroeg stadium was ze het nog niet konden zien. De bal ging rollen die week daarom zou ik gaan starten met chemo als ik klaar was met de chemos zou ik nog 3,5 week achter elkaar bestralingen krijgen. God mijn haar viel uit ik vond het verschrikkelijk plukken kon ik gewoon pakken toen ik aan het douchen was ik heb de kappersafspraak naar voren geschoven het moet dus scheer het nu maar af beter een kaal hoofd dan iedere dag plukken in mijn handen.
Mijn haar was eraf ik vond het verschrikkelijk het is nu zo echt het ziek zijn, voor mijn kindertjes vond ik het nog het ergste. Maar die kinderen gaan zo mooi mee met alles wat wil je Jaydee was natuurlijk pas 2 en sun net 4 maanden ze snapte er nog niet zoveel van. Iedere keer wilde er gelukkig weer andere vriendinnen vrienden familie met mij mee om mij er door heen te slaan bij de chemo’s na de eerste reeks chemo was alles gelukkig al weg het sloeg aan hoe blij was ik ! daarna heb ik nog een reeks chemo gehad en nog 3,5 week bestralingen om ook het kleinste stukje weg te halen.
In die tussentijd heb ik zoveel gehad aan mijn ouders mijn man mijn broer en Jor Mijn ouders; omdat ze mij gewoon weer in huis hebben genomen voor een half jaar lang en niet alleen mij maar ook mijn hele gezin! Mijn man; omdat hij bij mij is gebleven ook al had ik geen haar meer en was ik hartstikke ziek dat half jaar kon ik bijna niks mijn broer; omdat hij mij toch gesteund heeft in deze periode ook al waren het alleen zijn stomme praatjes tijdens mij chemo en Jor; omdat wij tegelijktijdig ziek waren onze bestralingen tegelijk hadden en ook al was het allemaal een enorm VERKUTTEN periode we altijd zijn blijven lachen. Na een half jaar zijn wij weer naar ons eigen huis terug gegaan het normale leven weer opgepakt hebben en weer door te gaan en natuurlijk blijft het nu altijd spannend iedere keer weer als ik naar de controle moet wand je weet het nooit we gaan er niet van uit en ik wil het ook NOOIT meer mee maken we blijven positief en bang dat mag ik zijn vind ik.