Op een avond, in oktober 2015 stond ik even lekker onder de douche. Tijdens het insoppen voelde ik ineens een piepklein knobbeltje in mijn rechterborst …Mmmm, wat zou dat zijn? Op advies van mijn man, dè schat, die er op aan drong het toch even te checken. En echt, voel je iets raars, wat er normaal niet zit. Laat het controleren. Beter iets te vaak, dan dat het te laat is. Doen hè?
De volgende dag toch maar de huisarts gebeld. Kon een dag later terecht en werd onderzocht door een assistent, zij haalde de huisarts erbij en die vertelde me dat het waarschijnlijk een goedaardige cyste was en ik mijn menstruatie moest afwachten en daarna zal het wel weer verdwijnen… Oké?!?….
De volgende dag werd ik echter nog gebeld door mijn huisarts of ik toch maar voor de zekerheid een afspraak wilde maken in ziekenhuis voor mammografie omdat ik boven de 35 jaar was en volgens het protocol was een verder onderzoek dan nodig.. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens de mammografie werd al meteen duidelijk dat het er niet helemaal netjes uitzag en dat ik de volgende dag terug moest komen voor een punctie. Jammer genoeg had mijn huisarts niet medegedeeld dat ik me aan kon melden via de mammacareafdeling van het ziekenhuis en dat dan alle onderzoeken tegelijk, in een dag gedaan kon worden, zodat ik dan niet extra lang op de uitslag hoefde te wachten. Deuhh, niet fijn al die onzekerheid. Nadien heeft de huisarts nog een aantal steken laten vallen en ben ik inmiddels overgegaan naar een geweldige huisartsenpraktijk, maar dat terzijde.
De uitslag. Borstkanker, een tumor van 7 bij 2 cm èn uitzaaiingen in oksel. Slik..en nu? PETscan maken of er nog uitzaaiingen elders in lichaam zijn, jeetje, ja dat kan ook nog, helemáál niet bij stil gestaan. Mijn oudste zoon ook jarig die dag. Wat een rare onwerkelijke situatie. Dat wil je niet. Voor hem niet. Voor je andere kinderen niet. Voor je man niet. Voor niemand niet.
Vijf dagen wachten op uitslag. Beleefd in een roes, herfstvakantie, met mijn man en onze drie kinderen met de camper op pad. Zó bizar en onwerkelijk en tegelijk een super afleiding om de dagen af te tellen voor de uitslag. Uitslag PETscan, geen uitzaaiingen elders. Toch een engeltje op mijn schouder. Dank, dank dank. Fieuwww, nou kom maar op met dat behandelplan.
Half jaar chemo, borstamputatie en okselklierverwijdering, 26 bestralingen en vijf tot tien jaar hormoontherapie, Das niet mis. Maar niet te lang bij stil staan; Dran! . Alles heb ik beleefd van stap tot stap. Veel steun en afleiding van mijn man en kinderen. Een stel uit duizenden! En zo veel liefde en hulp ook van familie en vrienden. Dat is dan weer een positief gedeelte van project borstkanker, de vriendschappen worden hechter (of juist niet meer). Ook niet té ver in het voren kijken en proberen niet te veel beren op de weg te zien.
Maar ja tijdens stap 1, chemo kom je op een punt dat je haar niet meer wil. En ik had best een hele mooie kop met, lang blond haar. Leuk in laagjes geknipt. Maar het deed zo’n zeer, haarpijn en het begon uit te vallen, voelde met net een hond in de rui..Iekkks!
In het weekend, samen met mijn man en kinderen, de schaar en tondeuse in gezet. Wat een bijzonder moment. Voor ons allemaal. De kinderen waren zo enthousiast dat ze mijn haar eraf mochten knippen en scheren. Het was ons projectje, met een lach en een traan…. En een kaal hoofd, dat ik eerst met mutsjes verbloemde, maar op een gegeven moment irriteerde het mij zo dat ik ook wel weer heel graag haar wilde.
Op tv Gelderland had ik een item gezien over Hair4Her en dacht, yes daar wil ik graag een haarwerk van! Samen met mijn dochter, zus en nicht een haarwerk uitgezocht. Weer een bijzonder moment samen. En niet te vergeten Esther, van Hair4Her, een schat uit duizenden, die in alle rust en deskundigheid mij haarwerken liet passen. Uiteindelijk weer mèt haar Hair4Her verlaten. Het was een ochtend om nooit te vergeten. Zó fijn dat Hair4Her bestaat! Een warm bad. Het leven is al duur genoeg, met kanker nog een beetje extra. Er komen al zoveel extra kosten bij kijken.
Na mijn operatie en bestraling heb ik samen met mijn zoon het haarwerk weer teruggebracht , samen met de mutsjes. Zodat ook andere daar weer gebruik van kunnen maken. Geeft ook een fijn gevoel om iets terug te doen.
Het haarwerk heb ik trouw gedragen als ik daar zin in had en de dagen dat ik een mutsje droeg of een kaal koppie hing ze op een standaard “uit te
rusten.” Tijdens mijn chemo hebben we toch nog heerlijk met de camper met mijn gezin door Spanje getoerd en had mijn haarwerk een fijn plekje met zeezicht 😉
Nu, twee jaar later heb ik nog steeds een kort koppie en ben er blij mee. Een nieuwe look na de borstkanker. En ook wel noodzaak, omdat mijn haar dunner is geworden door de anti-hormoontherapie die ik nog 4 tot 9 jaar nodig heb.
Ik zie het als een vernieuwde versie van mezelf; Helga 2.0. Een tweede leven. Zoals ook de haarwerken van Esther van Hair4her, die een tweede of zelfs derde leven krijgen. Geweldig toch? Eigenlijk zouden we allemaal een tweede kans moeten kunnen krijgen, ik hoop dat die dag nog eens komt. Dat niemand meer aan kanker overlijdt. En voor de tijd die ons nog gegeven is, pluk de dag! Carpe Diem ??❤
Hey Helga,
Heb net je verhaal gelezen, heftig wat je allemaal hebt moeten doorstaan….
Ik ken je als een ontzettend positief ingestelde, lieve en gezellige jongedame. Het ga je goed, meid! Ik zie je vast nog wel op de middelbare school.
Liefs Simone Bosman.?
Wat een lief bericht Simone?
Juf Simone!
Een warme groet terug voor jou??
Wauw Helga, wat mooi en oprecht beschreven. Respect.
Wat superfijn dat het nu goed met je gaat. Je ziet er top uit Helga 2.0.
We realiseren ons idd te weinig dat we moeten genieten van elke dag. 🙂
Hee Ilse, wat mooi jou reactie. Dankjewel! Heb ik zelf ook hoor, de dag dendert voort, allemaal things to do, automatische piloot.. Maar toch, ik probeer de rem/pauze te vinden..time out..geniet van het moment en inderdaad pluk de dag, Carpe Diem. Ik heb er een tattoo van laten zetten op mijn linker onderarm..een reminder,om het niet te vergeten, om te plukken!
Je bent een kanjer. Altijd de schouders eronder, altijd de glimlach. Kan me beslist voorstellen dat er ook andere momenten zijn geweest. Donkere momenten, het waarom, en toch de strijd aangaan, omwille van jezelf, je familie en het leven. Het leven waar jij nog niet klaar mee was.
Lieve Helga, je bent voor mij een eerste klas kanjer. Een Super boerin ?
Liefs uit Canada.
Wat geweldig, een bericht uit Canada! Superboeren, mooi gezegd! Trots op de superboeren uit Doetinchem! ? …Inderdaad tis heus niet allemaal hallelujah, maar toch, al is het nóg zó donker, er is altijd wel een lichtpuntje. Hopelijk voor iedereen? Ik volg je je zoveel mogelijk Jacqueline daar in Canada. Zo mooi dat jij en jou gezin die stap hebben genomen. Volg je hart, want dat klopt??? Liefs van Helga